برويد اي حريفان ،بكشيد يار ما را

به من اوريد آخر صنم گريز پا را

به ترانه هاي شيرين به بهانه هاي زرين

بكشيد سوي خانه مه خوب خوش لقا را

وگر او به وعده گويد كه دمي دگر بيايم

همه وعده مكر باشد بفريبد او شما را

دم سخت گرم دارد كه به جادوي و افسون

بزند گره بر آب او و ببندد او هوا را

به مباركي و شادي چونگار من در آيد

بنشين نظاره مي كن تو عجايب خدا را

چو جمال او بتابد ،چه بود جمال خوبان؟

كه رخ چو افتابش بكشد چراغ ها را

برو اي دل سبك رو،به يمن به دلبر من

برسان سلام و خدمت تو عقيق بي بها را

به كعبه رفتم و آنجا هواي كوي تو كردم

جمال كعبه تماشا به ياد روي تو كردم

شعاع كعبه چو ديدم ،دراز دست تمنا

به سوي آن سر زلف سياه موي تو كردم

چوحلقه اي در كعبه به صد نياز گرفتم

دعاي حلقه گيسوي مشكبوي تو كردم

نهاده خلق حرم سوي كعبه روي ارادت

من از ميانه همه روي دل به سوي تو كردم

مرا هيچ مقامي نبود غير تو كامي

طواف و سعي كه كردم به جستجوي تو كردم

به موقوف عرفات ايستاده خلق دعا خوان

من از دعا لب خود بسته،گفتگوي تو كردم

فتاده اهل منا بر طي منا و مقاصد

چو«حاجي» از همه فارغ من آرزوي تو كردم

در هوایت  بی قرار روز و شب

سرزپایت بر ندارم روز و شب

روز و شب را همچون خود مجنون کنم

روز و شب را کی گذارم روز و شب

جان و دل از عاشقان می خواستند

جان و دل را می سپارم روز و شب

باز عشقت اندر اوردم به بند

كوشش بسيار ،نامد سودمند

عشق،دريايي، كرانه ناپديد

كي توان كردن شنا ،اي هوشمند

عشق را خواهي  كه تاپايان بري

بس كه بپسندند بايد ناپسند

زشت بايد ديد و انگاريد خوب

زهر بايد خورد و انگاريد قند

توسني كردم،ندانستم همي

كز كشيدن تنگتر گردد كمند